Ο Χρήστος Μποκόρος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος Αγρινιώτης ζωγράφος, στο thetravelbook.gr

«Τ” Αγρίνιο που γεννήθηκα και μεγάλωσα το κουβαλάω μαζί μου, άχρονο και ακατάλυτο. Κι ας μην αναγνωρίζω πια παρά ελάχιστα από τα σημάδια της παιδικής μου πόλης.
Τα πέτρινα σχολεία, το μυστικό μας πάρκο, τις καπναποθήκες αμήχανα άχρηστες και τα ανοίγματα όπου ήτανε οι πλατείες, αλλαγμένα. Το πατρικό μου σπίτι δεν υπάρχει πια. Αλλαξε και το όνομα της οδού Μεγάλης Χώρας. Λίγα δίπατα σπίτια μείνανε όρθια με ζεστές γκριζοπράσινες πέτρες και κοκκινόχωμα ανάμεσά τους, λιγότερα ακόμη τα χαμηλά ασβεστωμένα και αναρωτιέμαι αν ξέμεινε καμιά απ” τις αυλές με τα πηγάδια και τις κληματαριές.
Το ψηλογέφυρο χωμένο μες στη σκόνη και το Ζαπάντι χάθηκε σε κάποια Νεάπολη. Φυλάγεται κρυμμένη η μνήμη μες στη λήθη. Δεν ξεχωρίζεις πια συνοικισμό προσφύγων ή Ερυθραία, ούτε μπορείς να φανταστείς στους φανοστάτες της πλατείας κρεμασμένους. Εγινε πόλη σύγχρονη. Καινούριοι άνθρωποι τη ζουν και τη διαμορφώνουν. Πολύχρωμοι, επωχούμενοι και ενημερωμένοι.
Στον εκσυγχρονισμό χαθήκανε κι οι μυρωδιές του κέντρου. Η τσίκνα των ψητοπωλείων, ψαράδικα, μανάβικα, η οχλοβοή της λαχαναγοράς, το ανθοπωλείο της μαμάς, τα ζαχαροπλαστεία, τα καπνομάγαζα, ο λιναρένιος σπάγκος στα παντοπωλεία με τις πλάστιγγες και τα καντάρια, στημόνια για υφάντρες και νήματα που στάζανε βαμμένα στα βαφεία του μπαμπά, η πολύτιμη λιτότητα στα καταφύγια ουζερί και τα κρασοπουλειά με τα βαρέλια.
Χαράματα αχνίζαν πατσατζίδικα και τ” απογεύματα γιαούρτι φρέσκο στα γαλακτοπωλεία. Μοσχοβολιά φρέσκου ψωμιού στους φούρνους το πρωί και ξύλα που πυρώνονταν να ξεραθούν το βράδυ. Βρεμένος χωματόδρομος που ανάδινε τη γη στη γειτονιά μας και ο καπνός που ανέβαζε ολημερίς, φθινόπωρο, το κάψιμο των σκάρτων στα χωράφια.
Πρασινάδες και τενεκέδες με λουλούδια στις αυλές και απ” έξω στα χαντάκια κυλούσαν προς τα ρέματα τ” απόνερα. Γύρω τους πεταλούδες, σφήκες και μέλισσες και λιβελούλες αστραφτερές. Νύχτα, πυγολαμπίδες.
Δεν φτάνει πια το τρένο εδώ, χορτάριασε τ” αεροδρόμιο, φύγαν και τα σφαγεία. Μεγαλοβδόμαδο ερχόντουσαν κοπάδια μες στην πόλη, ξύπναγα με βελάσματα κουδουνιστά και μυρωδιές προβάτων. Μένει το δίκτυο των δρόμων να μου θυμίζει τις κατευθύνσεις που έπαιρνα παιδί να πάω περπατώντας στα λιβάδια ν” ανασαίνω την υγρασία στην άλλοτε καπνοθάλασσα του κάμπου».

πηγή: http://agrinioculture.gr