ΗΓΕΜΟΝΙΚΑ ΜΑΛΙΑ…
Κάλεσα ένα δεκαοχτάχρονο καλοκαίρι, αϊτέρι στης αυλής το πεζούλι, μαζί να πυργώσουμε της ζωής τις λαμπράδες! Ποιος θα μας πρόσεχε…
Δυο ξυπόλυτα χαμίνια με τα δάχτυλα των ποδιών ματωμένα! Ηγεμονικά μαλλιά κοκοράκι καμωμένα! Αύγουστος σερνικός, ερωτολάτρης!
Ζευγαρωτός νησιώτικος μπάλος, που μόλις ξεπέζεψε απ’ το κύμα!
Δυο λυγαριές πλεγμένες στης ζωής το μεθύσι, ίδια τροπάρια ορθρινά , που ξεφυτρώνουν φλέβες…
Το θαύμα του κόσμου καθισμένο, όπου σφυρίζει το χώμα, όπου ο ήλιος το σπίρτο αναμένει ν’ ανάψει το χαμόγελό του…
Ποιος θα μας πρόσεχε…
Μια απλή συνηθισμένη εικόνα στις καλοσύνες σου πατρίδα, δυο χέρια εφηβικά υψωμένα, υμνολογία σε μεθυσμένο ουρανό απ’ τα εφηβικά μελτέμια.
Άξαφνα o Aπόλλωνας σιμώνει… Μια καρδερίνα!
Πετάω, μας λέει, να πάρω το μαγικό κλαδί απ’ τον προηγούμενο χρόνο, που ξεπαστρεύει τους μικρούς θανάτους, πολλά αξιώματα τους δώσαμε, έκπτωτους να τους κηρύξουμε απ’ τον τόπο μας, ανοιχτές πλατείες μ’ έρωτες περιμένουν!
Ξανθά μου αγόρια κλείστε τα μάτια, φανταστείτε την όμορφη ζωή, σαν κόκκινος ίλιγγος αλέγροι, στίψτε στα μπράτσα χρόνους και προθεσμίες, σύντροφοι πρωτοπαλίκαρα άγγελοι την κορφή του θαύματος αγγίξτε!
Τη μοίρα προστάξτε, στο ζύγισμά της μη σας τάξει στις ασήμαντες ασχολίες, μα στων λάγνων φιλιών τις θύελλες, που ξανοίγουν της ψυχής τα κρόσσια να διαβεί ο Φαέθοντας!
Χαμογελάστε στη νεφόπετη Ελένη! Είναι και για προσκύνημα και για τραγούδι…
