Για τους αγρότες ο λόγος. Για τους πραγματικούς αγρότες. Τους δικούς μας ανθρώπους, τους συγχωριανούς, τους φίλους.

Και επειδή έτσι ακριβώς τους αισθάνομαι, δεν θα χαϊδέψω αυτιά.

Θέτω, λοιπόν, ευθέως το ερώτημα: είναι δυνατόν, αγρότης πράμα, να γκρινιάζει και να παραπονιέται ότι δεν έχει λεφτά ούτε αυγά για τα παιδιά του να αγοράσει;

Είναι δυνατόν να μην μπορεί ο κάτοικος της υπαίθρου και δη ο αγρότης να καλλιεργήσει για το σπίτι του δυο ζαρζαβατικά, να πάρει δυο κοτούλες εκεί στο χωριό, να έχει το φρέσκο αβγουλάκι για το παιδί;

• Δεν μιλάω για εμπόριο τώρα, για δικαιώματα, για επενδύσεις, για προγράμματα κ.τ.λ. Άλλη συζήτηση αυτή.

Όμως, τι είδους αγρότες είμαστε, αν δεν μπορούμε ούτε ένα μικρό κηπάριο να βάλουμε, για τις ανάγκες της οικογένειας;

Τον παλιό καλό καιρό ο αγρότης είχε την καλλιέργειά του απ’ όπου έβγαζε ένα αξιοπρεπές εισόδημα, είχε όμως στο χωράφι και μια κατσίκα για το γάλα, είχε κότες και κουνέλια, είχε βεβαίως και τα κηπευτικά του.

• Ήταν αυτάρκης.

Και ότι χρήματα έβγαζε τα επένδυε… στις σπουδές των παιδιών, στην προίκα των κοριτσιών του, στην αγορά σπιτιού κ.τ.λ.

Τώρα βολευόμαστε όλοι πίσω από τα άλλοθι της απουσίας αγροτικής πολιτικής και… παίζουμε πρέφα όλη μέρα στους καφενέδες!

Επιτρέπεται ο αγρότης και μάλιστα σ’ ένα μικρό χωριό να αγοράζει ακόμη και το καλοκαίρι ντομάτες;

Το πρόβλημα επομένως πρέπει αλλού να το εντοπίσουμε. Ας κάνουμε λοιπόν την ενδοσκόπησή μας κι ας δούμε την πραγματικότητα.

Υπάρχει όμως και η πολύ αισιόδοξη πτυχή, εκείνη που οδηγεί πολλούς νέους ανθρώπους, όχι αγρότες, στο να αξιοποιήσουν το κτηματάκι του πατέρα τους.

Δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και μισθωτοί, άνθρωποι που ούτε είναι ούτε διεκδικούν τίποτε το αγροτικό, φτιάχνουν τον δικό τους λαχανόκηπο και καλλιεργούν τα δικά τους οπωροκηπευτικά.

• Αυτοί το κάνουν. Οι αγρότες όχι.

Δεν γενικεύω, βέβαια, αλλά οι παραπάνω διαπιστώσεις αφορούν σε ευρύτατο φάσμα του αγροτικού πληθυσμού.

Φυσικά, δεν είπε κανείς ότι ο αγρότης θα λύσει τα προβλήματά του αν καλλιεργήσει… μαϊντανό για το σπίτι, αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να φωνάζει για την τιμή του μαϊντανού!

• Και δεν νοείται να είναι η αστικοποίηση το πρότυπο ζωής για τους ανθρώπους της υπαίθρου

Μην απορούμε μετά γιατί κατέρρευσε η αγροτική οικονομία, γιατί εξαφανίστηκε η παραγωγή.

Και είναι πολύ σωστό αυτό που συχνά συζητάμε, ότι δηλαδή μέχρι και τα σκόρδα για το φαγητό, απ’ την Κίνα τα εισάγουμε.

• Ε, αμαρτία δεν είναι;

Δεν θα κουραστώ, όμως, να το φωνάζω: Η χώρα μας μπορεί να μας θρέψει και να μας δώσει πλουσιοπάροχα τα αγαθά της.

Δεν υπάρχει τίποτε απ’ αυτά που καθημερινά βάζουμε στο τραπέζι μας που δεν μπορούμε μόνοι μας να το καλλιεργήσουμε.

Τίποτε απολύτως.