Έφυγε ο Βασίλης Ρήγας.

Ένας από τους τελευταίους, πλέον, που με την εμπορική τους δραστηριότητα συμβάλανε καθοριστικά μεταπολεμικά στην ανάταση και αναβάθμιση της αγοράς της πόλης.

Πίστευα και πιστεύω ότι στον τελευταίο αποχαιρετισμό πάντα ο σεβασμός στη μνήμη επιβάλει την απόλυτη ειλικρίνεια στα λόγια που λέγονται ή γράφονται.

Με τον Βασίλη τον Ρήγα η τυπική σχέση της εμπορικής συνύπαρξης εξελίχθηκε σε σχέση συνεργασίας και συστράτευσης στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου, συνυπάρχοντας σε αυτό με τον Βασίλη Αντιπρόεδρο.

Ήταν πολλές οι φορές που δεν συμφωνούσαμε και υπήρξαν - και είχαμε -  πολλές, σκληρές και έντονες αντιπαραθέσεις.

Αυτό όμως – και αυτό οφείλω να το καταγράψω – ποτέ δεν στάθηκε ικανό, δηλαδή η συνδικαλιστική σύγκρουση και αντιπαράθεση, για να νεκρωθούν οι προσωπικές σχέσεις.

Ο αποχαιρετισμός μου αυτός όμως θα ήταν ανεπίτρεπτο προς την αλήθεια, την ατομική του προσφορά και την ιστορική  διαδρομή  του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου , του ιστορικότερου ίσως σωματείου της πόλης, αν παρέλειπε την ειδική αναφορά σε ένα κορυφαίο γεγονός της 109χρονης πορείας του Συλλόγου.

Μιλώ και γράφω για την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης από τον Εμπορικό Σύλλογο Αγρινίου.

Ο Βασίλης ο Ρήγας υπήρξε ίσως ο φανατικότερος υποστηρικτής της ιδέας, στην αρχική μονοψήφια τότε ομάδα των οραματιστών της και αναμφίβολα η ατμομηχανή της οικονομικής εξόρμησης για να επιτευχθεί ο στόχος.

Είναι βέβαιο ότι χωρίς το δικό του τρέξιμο, την πίστη και την επιμονή, η επίτευξη του στόχου ή θα είχε πάει πολύ πίσω ή ίσως και θα είχε ακυρωθεί αν κυριαρχούσε η απογοήτευση.     

Καλό ταξίδι Βασίλη.