ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019
«Όχι στην αποξήρανση των οραμάτων του»
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, είναι ζωντανό πολιτικό σύμβολο, 46/χρόνια μετά την εξέγερση, όπου τα απελευθερωτικά οράματα των φοιτητών και του λαού της χώρας μας της εποχής εκείνης έχουν μείνει απλές διακηρύξεις. Η επέτειος συνεχίζει να είναι αγώνας για προώθηση των μεγάλων ιδανικών, για δημοκρατία, αγώνα για ειρήνη, για μόρφωση και δουλειά σε όλους τους νέους, ζώσα ιστορική παρακαταθήκη του λαού και της νεολαίας μας.
Ιδιαίτερα φέτος η επέτειος του ξεσηκωμού του Νοέμβρη του ΄73 συμπίπτει, μετά τις εκλογές της αντιπαροχής και της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, με την προσπάθεια των αποπροσανατολιστικών μηχανισμών αποξήρανσης των οραμάτων της εποχής εκείνης.
παγκόσμια «Νέα Τάξη» πραγμάτων απειλεί τους λαούς, και ανάβει διαρκώς νέες εστίες πολέμου και εξαθλίωσης των λαών.
Το Πολυτεχνείο του 2019, ως σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων όπου γης, επικαιροποιεί θεμελιακές αξίες, όπως της υπεράσπισης των κοινωνικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, της αυτοδιάθεσης των πολιτών και της ελεύθερης συνείδησής τους.
Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια οι κήρυκες και οι γραφίδες του «τέλους της εποχής» αποσκοπούν στην αλλοίωση της ιστορικής αναγκαιότητας, προσπαθώντας με ψευδαισθήσεις να μας πείσουν ότι η εκδοχή της μεγάλης ιδέας της οικονομίας της αγοράς αποτελεί οικουμενικό μήνυμα απελευθέρωσης.
Η κοινωνική υπεράσπιση του αγώνα στο πολυτεχνείο δεν πρέπει να επιτρέψει στη κυβέρνηση της ΝΔ, στα κόμματα της εξουσίας, στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στους «ιδιοκτήτες» του κινήματος, να γίνουν κυματοθραύστες των θεσμών, να ενταφιάσουν την ιδέα του.
Σε αυτό το νέο αρνητικό περιβάλλον η κυβερνητική πολιτική της ΝΔ διαμορφώνει την νέα οικονομία της λιτότητας, της καταρράκωσης κάθε έννοιας εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος στο όνομα του μονόδρομου της ΟΝΕ και της ιδιωτικής ασφάλισης. Η «κανονικότητα» για την κυβέρνηση των «αρίστων» είναι η πολιτική που διαλύει τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο, επιβάλει το «νόμος και τάξη» επιστρέφοντας σε μαύρες εποχής και έχουμε και τους εργολάβους της ενημέρωσης να κάνουν σημαία τους στην καθημερινή προπαγάνδα αυτόν τον κυβερνητικό αυταρχισμό με πρόθεση του ιδεολογικού ρεβανσισμού του πιο ακραίου και επικίνδυνου νεοφιλελευθερισμού της οικονομίας της αγοράς!
Η εκπαίδευση βυθίζεται στη «μεταρρυθμισιομανία» και ανακυκλώνει τα αδιέξοδά της. Στην αυγή του 21ου αιώνα το σχολείο παραμένει ως βιομηχανία παραγκωνισμένων, οδηγεί αρκετούς μαθητές να εγκαταλείπουν την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και να μπαίνουν στις μυλόπετρες του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα σχολεία της πόλης μας βρίσκονται στην εποχή του 1960, καμία σχέση με τις σύγχρονες ενεργειακές βιοκλιματικές υποδομές που πρέπει να υπάρξουν στην περιοχή μας. Η Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση στην ουσία έχει μετατραπεί σε φθηνή και ευέλικτη κατάρτιση, χωρίς προοπτική για τη νέα γενιά.
Η μόρφωση, από κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα, μετατρέπεται σε ατομική δυνατότητα. Προωθούν την άτυπη ιδιωτική εκπαίδευση με τις κοινοπραξίες των κολεγίων ως την εναλλακτική επαγγελματική αποκατάσταση των νέων και μάλιστα επιπέδου ΑΕΙ.
Η υπεράσπιση και διεύρυνση του κράτους πρόνοιας, της τοπικής αυτοδιοίκησης των πολιτών, της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και της υγείας συνδέεται άμεσα σήμερα με τους αγώνες μας ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και το «μεγάλο αδελφό» του πλανήτη.
Το σύγχρονο αίτημα για μια καθολική εκπαίδευση (δημόσια και δωρεάν) που ν΄ αγκαλιάζει όλα τα παιδιά του λαού, βρίσκει την ιστορική του αναλογία στο ουμανιστικό και αγωνιστικό όραμα για μια «λαϊκή παιδεία» όπως αποτυπώθηκε στα ντοκουμέντα του Νοέμβρη του ΄73 ενάντια στην παιδεία ¨για λίγους και εκλεκτούς¨.
Μετά από 46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αμφισβήτησε άμεσα και δυναμικά όχι μόνο τη χούντα, αλλά συνολικά το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, τα ιδανικά όπως εκφράζονται στο τρίπτυχο «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» παραμένουν αδικαίωτα και επίκαιρα.
Διατηρούν ακέραια την ιστορικότητά τους και αναδεικνύουν ταυτόχρονα τις βαθύτερες σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Όλοι πρέπει να έχουν εργασία και να ζώων με αξιοπρέπεια από το μισθό τους.
Το Παναιτωλοακαρνανικό αίτημα για αυτόνομη πανεπιστημιακή σχολή στο νομό, όπου θα συνέβαλλε στην πολυπόθητη ανάπτυξη της περιοχής (μορφωτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική) κάθε φορά η πολιτική εξουσία «παίζει το παιχνίδι με τα σπίρτα!
Αντί αυτού με τη τελευταία η απόφαση της Υπουργού Παιδείας, όπου αναστέλλει τη λειτουργία των 37 Πανεπιστημιακών τμημάτων, μεταξύ των οποίων και το τμήμα «Γεωργικής Βιοτεχνολογίας» του Πανεπιστημίου Πατρών που θα λειτουργούσε στο Αγρίνιο, φανερώνουν τις προθέσεις τους, για παραπέρα συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση συνολικά της εκπαίδευσης.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση με την κοινότητα του πανεπιστημίου βρίσκονται στο ίδιο έργο θεατές αρκετά χρόνια τώρα.
- Για όλους εμάς το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, ακριβώς στον καθημερινό και διαρκή αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
- «Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αγώνας της ελευθερίας ενάντια στη τυραννία».
- Αν η ίδια η κοινωνική ανισότητα και βαρβαρότητα κάνει κάθε μέρα πιο επίκαιρο το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», τότε η μνήμη της εξέγερσης δε σημαίνει μόνον την εξέγερση της μνήμης αλλά και την εξέγερση της συνείδησης.
- Τότε το Πολυτεχνείο ζει εκεί που οι αγώνες το ξαναζωντανεύουν.
Το Πολυτεχνείο ζει ακόμη στον καθημερινό μας, στον ατομικό και συλλογικό αγώνα μας για όλα αυτά που μας καταπιέζουν, για όλα αυτά που κάνουν τη ζωή, που ζούμε, απάνθρωπη, κόντρα στη σιωπή, στις κούφιες ρητορείες των βολεμένων, που ανταμείβονται απ΄ τα χρηματιστήρια των ποικιλώνυμων εξουσιών. Οι φοιτητές και ο λαός το 1973 δεν αγωνίστηκαν για κοινωνικά συσσίτια και ΚΕΑ, που ντροπιάζουν και καταρρακώνουν την συνείδηση και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Η νέα εποχή απαιτεί «παλλαϊκό» μέτωπο ανατροπής και κοινωνική απελευθέρωση με Εθνικά ανεξάρτητη της χώρα μας. Έξω τώρα από τα μνημόνια που έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στη φτώχεια και τη δυστυχία.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ.
17 Νοέμβρη 2019
Α.Ε.Κ. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ
