Όταν κράτος και πολίτες προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από ένα τόσο δα δαχτυλάκι.
Προ ημερών δημοσιεύτηκε η τροποποίηση της ΚΥΑ για τον «καθορισμό ανώτατου αριθμού αδειών διαμονής για εργασία πολιτών τρίτων χωρών για τα έτη 2019 και 2020».
Προκαταβολικά λέμε ότι οι άδειες που δίνονται είναι, ανά περιοχή/περιφέρεια, από μερικές δεκάδες μέχρι μερικές εκατοντάδες, …όταν τα προσφερόμενα χέρια είναι συχνά υπερεκατονταπλάσια.
Άρα, από τους ανθρώπους που προσφέρονται για εργασία, κάποιοι ελάχιστοι, θα πάρουν τη νόμιμη άδεια, κάποιοι θα βρουν μεροκάματο. Κάποιοι. Ελάχιστοι.
Οι υπόλοιποι; Διερωτήθηκε ποτέ κανείς τι θα γίνει με τους υπόλοιπους; Τι θα κάνουν; Αν θα εργαστούν; Που κι πως, υπό ποιες συνθήκες θα εργαστούν; Κι αν όχι… πως θα επιβιώσουν;
Ας πούμε, λοιπόν, ορισμένες αλήθειες.
Και πρώτα απ’ όλα ότι «Μανωλάδες», υπάρχουν αμέτρητες. Δυστυχώς. Και είναι ντροπή για ετούτη τη χώρα.
Οι άνθρωποι που έρχονται ….απ’ όπου κι αν έρχονται, για να εργαστούν στα λιοστάσια τώρα, στα περιβόλια λίγο αργότερα, στην κτηνοτροφία ή οπουδήποτε αλλού, είναι πρώτα και κύρια άνθρωποι. Και είναι εργάτες. Δεν είναι είλωτες.
Πόσες φορές έχουμε δει (και εδώ στην Αιτωλοακαρνανία) ανθρώπους που έρχονται να αναζητήσουν το μεροκάματο, να κοιμούνται σε στάβλους και κοτέτσια, σε μισογκρεμισμένα παλιά σπίτια, σε άθλιες αποθήκες από τσίγκο;
Έπειτα, οι εργάτες που θα έρθουν να δουλέψουν όλο το χειμώνα, αλλά θα βρουν δέκα μόνο μεροκάματα, γιατί τόσα χρειάζεται αυτός που θα τους φέρει, τι θα κάνουν μετά; Κι όταν κανείς και πουθενά δεν θα βρίσκουν το μεροκάματο, τι θα φάνε; Πώς θα ζεσταθούν;
Γνωστές οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Όπως γνωστή είναι και η επίμονη άρνηση πολλών εξ ημών να ασχοληθούμε οι ίδιοι με τα λιοστάσια, τα περιβόλια, τα χωράφια, τα ζώα μας. Αν και τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει (τα καλά της κρίσης!), παραμένει πολύ υψηλό το ποσοστό των νέων κυρίως παιδιών που θα προτιμήσουν να γίνουν σερβιτόροι με μισθό πείνας στην Αθήνα, παρά να αξιοποιήσουν την περιουσία τους στο χωριό.
Θλιβερή διαπίστωση, αλλά, έτσι είναι.
Κι όσοι αμφιβάλουν, ας κάνουν μια βόλτα στα λιοστάσια, τώρα που αρχίζει η συγκομιδή. Θα δουν πολλούς μετανάστες να δουλεύουν, νόμιμα ή παράνομα, θα δουν πολλούς ηλικιωμένους, ακόμη και υπερήλικες να είναι εκεί. Και την ίδια στιγμή, οι καφετέριες θα είναι γεμάτες από νέους, ανέργους επιστήμονες.
Λες και είναι ντροπή ο «σπουδαγμένος», που λέγαμε παλιά, να μπει στο λιοστάσι!!!
Αυτά μας έφαγαν…
Κι έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ που μας δημιούργησαν οι κοινωνικές και άλλες συνθήκες των προηγούμενων δεκαετιών.
Σε ότι αφορά δε τους αλλοδαπούς εργάτες γης, θα επαναλάβουμε ότι είναι εργάτες, που σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρούνται τα προβλεπόμενα απ’ το νόμο (ασφάλιση, ωράρια, πληρωμές κτλ) και υπενθυμίζουμε πως τα τελευταία χρόνια γίνονται αυστηροί έλεγχοι… κι οι κυρώσεις σε περίπτωση παράβασης, είναι εξοντωτικές.
