Έχουν περάσει αρκετές ώρες από το τελευταίο σφύριγμα του ρέφερι στην αναμέτρηση του Σαββάτου, απέναντι στην Ξάνθη. Τελειώνοντας με τις όποιες υποχρεώσεις και έχοντας πάρει «ένα βλέφαρο» τα πρώτα σχόλια και αντιδράσεις του κόσμου, ειλικρινά, προτίμησα να απολαύσω ένα ποτό με παρέα φίλων, να σχολιάσω τον αγώνα κουβεντιάζοντας πρόσωπο με πρόσωπο και κυρίως να αποφύγω το… «Παναιτωλικό» darkweb. Επειδή, ωστόσο, «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», εδώ είμαστε…
Του Κωνσταντίνου Ρίγκου
Παναιτωλικός – Ξάνθη 1-2. Δύο ήττες σε δύο παιχνίδια, μηδέν η βαθμολογική συγκομιδή. Αυτά ως προς τα μαθηματικά. Ο Παναιτωλικός όφειλε να νικήσει τους «Ακρίτες». Όχι μόνο στον κόσμο του. Όφειλε και στον εαυτό του, ως ομάδα, για να μπορέσει να προχωρήσει στη διακοπή του πρωταθλήματος με ηρεμία και καλό κλίμα. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν έγινε και επειδή τα μαθηματικά είναι ίσως η κυνικότερη των επιστημών, ο βαθμολογικός πίνακας της Super League 1 στον πάτο του έχει τον Παναιτωλικό με 0 βαθμούς. Απλά, λιτά κι απέριττα. Τέλος με τα μαθηματικά όμως. Τέλος γιατί πολύ απλά οι στοιχειώδεις μου γνώσεις επί του θέματος λένε ότι το πρωτάθλημα έχει ακόμα 24 αγωνιστικές κανονικής διάρκειας.
Το κακό με τη «φάρα» μας είναι ότι στην εποχή των social media, έχει πάρει ο καθένας στο Αγρίνιο από ένα πληκτρολόγιο ή ένα smartphone και «σπέρνει» τριγύρω του τρόμο. Ναι, τρόμο. Γιατί αυτό ένιωσα διαβάζοντας τα πρώτα σχόλια αναγνωστών του TitormosNet στο Post που κάναμε για τη λήξη του αγώνα. Γύρω στις 65 απαντήσεις στις οποίες διάβαζες τα πάντα: Από ορθολογικές τοποθετήσεις και κριτική μέχρι ασυναρτησίες. Και εδώ είναι το κομβικό σημείο του άρθρου. Υπενθυμίζω για πολλοστή φορά ότι διαβάζετε με δική σας βούληση τις τοποθετήσεις μας. Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι είμαστε αυθεντίες, τοποθετούμαστε επώνυμα και διεξοδικά επειδή είναι επιλογή μας. Επιλογή σου λοιπόν, φίλε αναγνώστη, το να συνεχίσεις την ανάγνωση.
Πάμε λοιπόν. Αλήθεια πρώτη, δια στόματος προπονητή Ξάνθης, του κ. Ραμίρεθ: «Είμαστε χαρούμενοι για τη νίκη γιατί ο Παναιτωλικός ήταν καλύτερος από μας». Όποιος δε το είδε, τότε προφανώς έβλεπε άλλο αγώνα. Ο Παναιτωλικός μέχρι και το 1-0 κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είχε τις πολλές φάσεις, αλλά είχε την κατοχή και τον έλεγχο του ρυθμού. Πολλοί τόνισαν ότι η υπεροχή του Παναιτωλικού ήταν ανούσια. Θα συμφωνούσα. Μόνο όμως αν δεν μετουσίωνε την υπεροχή του αυτή σε γκολ. Γιατί η ομάδα είτε έτσι είτε αλλιώς κατάφερε να προηγηθεί, «εξαργυρώνοντας» την κυριαρχία της. Αλήθεια δεύτερη, δια στόματος πάλι Ραμίρεθ: «Είχαμε την τύχη με το μέρος μας». Ο Παναιτωλικός βίωσε τι εστί απόλυτη επιθετική αποτελεσματικότητα (εδώ έγκειται η τύχη) στο πετσί του. Ω ναι, το έκανε κι αυτός πέρυσι σε πολλά παιχνίδια (θυμηθείτε τον αγώνα στο Περιστέρι). Δύο τελικές η Ξάνθη μέσα σε 7 λεπτά, δύο γκολ. Και όχι τυχερά γκολ, το ξεκαθαρίζω. Τύχη υπήρχε ως προς το απόλυτο της εκτέλεσης. Αν την έχεις, διαβαίνεις.
Αυτά σε ότι αφορούν την Ξάνθη. Αλήθεια τρίτη, δια στόματος Κάστρο αυτή τη φορά: «Προβληματισμός υπάρχει και για τη δυσκολία στο σκοράρισμα αλλά και για το ότι η ομάδα δέχτηκε δύο γκολ». Την επιθετική δυσκολία του Παναιτωλικού την τονίζουμε από τις αναλύσεις μας στα φιλικά. Δεν είναι κάτι νέο. Όμως δεν είναι και κάτι που μπορεί να κριθεί από τη δεύτερη αγωνιστική. Ο Παναιτωλικός αυτός επιθετικά δεν έχει καμία σχέση με τον Παναιτωλικό που είδαμε στο Καρπενήσι με τη Λάρισα π.χ. Η πρόοδος είναι παραπάνω από ορατή. Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι το σκοράρισμα αυτό καθ’ αυτό. Ο Τίτορμος, εν αντιθέσει με την Τούμπα, δεν είχε τις τόσες πολλές κλασσικές ευκαιρίες. Άρα, ερωτηματικό μπαίνει και δίπλα από τη δημιουργία. Εκτός του Ντάλσιο και του Λουσέρο, είτε με μπαλιές, είτε με ατομικές ενέργειες, δεν υπήρξε άλλος παίκτης που να προσπάθησε να βάλει ορθολογικά την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Ενώ η ομάδα κυκλοφορούσε τη μπάλα άψογα μέχρι τα όριά της, κάπου εκεί… κόμπλαρε. Είναι κάτι που χρήζει άμεσης διόρθωσης.
Εδώ να κάνω μία παρένθεση: Κατά την προσωπική μου άποψη, κι επειδή οι μεταγραφές συζητιούνται ακόμη, εν αναμονή και του Αριγίμπι, είναι πεποίθησή μου ότι ο Παναιτωλικός θα είχε εξαιρετικό κέντρο και απελευθερωμένα «φτερά» αν καθιερωνόταν η τριάδα Μιμίτο-Λουσέρο-Ντάλσιο ή Λουσέρο-Ντίαζ-Ντάλσιο. Το δεύτερο προϋποθέτει φυσικά επιλογές στα άκρα. Ναι, ο Χόρχε θέλει να παίζει «στη γραμμή» αλλά την MVP σεζόν του, πέρυσι την έκανε ως «8». Τόσο απλά.
Στην ουσία περί μεσοεπιθετικών: Δυσκολία από το Φυτόπουλο, που κακώς τον ξεκινά ο προπονητής, εφόσον είναι να αντικαθίσταται σε κάθε αγώνα στο …46′ -ΝΑΙ, θα «καεί» το παιδί- στο να περάσει την πάσα μέσα στην περιοχή ή να δημιουργήσει ιδανικές προϋποθέσεις εκτός περιοχής για κάποιο σουτ. Δυσκολία από τον Ντίαζ να απειλήσει. Συνδράμει τα μέγιστα μεσοαμυντικά, αλλά σαν εξτρέμ δύο αγώνες τώρα εκτός από χιλιόμετρα, κερδισμένα φάουλ και βοήθειες στην άμυνα δεν έχω δει αυτό που θέλω από έναν ακραίο επιθετικό: απειλές και «ρήγματα» στις αντίπαλες άμυνες. Δυσκολία κι από τον ανούσιο Ντουάρτε. Αποτέλεσμα; «Εξαφανισμένος» ο φορ, όποιος κι αν είναι αυτός.
Δέχομαι λοιπόν τη δυσκολία δημιουργικά και εκτελεστικά. Αλλά όχι και να τα ισοπεδώνουμε όλα ρε αδερφέ, να τους βγάζουμε όλους άμπαλους και να «ακυρώνουμε» όλο το σχεδιασμό. Προφανώς μόνο εγώ πήρα χαμπάρι το πώς πήγε να σκοράρει η ομάδα στη φάση που πήρε το πέναλτι, δεν εξηγείται αλλιώς
Ο Παναιτωλικός έχει φτάσει αντίπαλη περιοχή με ανάπτυξη από το τέρμα και έχοντας αλλάξει τέσσερις πάσες! Τυχαία; Όχι. Για το Θεό. Ομάδα που προσπαθεί να παίξει σωστό ποδόσφαιρο είναι. Τι λείπει; Ουσία. Δέσιμο. Συνοχή. Πώς θα αποκτηθεί; Με το χρόνο.
Πάμε τώρα στο δεύτερο σκέλος της δήλωσης Κάστρο, που αφορά τον προβληματισμό και για τα δύο γκολ που δέχτηκε ο Παναιτωλικός. Στο γκολ της ισοφάρισης ο Γιώργος Λιάβας έπρεπε να έχει «καθαρίσει» τη μπάλα από τον προσωπικό του αντίπαλο. Του την αποσπά προς στιγμή, παραπατά και στην εξέλιξη της φάσης έχουμε τη μπάλα στο «πλεκτό».
Από την άλλη, 8 παίκτες του Παναιτωλικού στην περιοχή επιτρέπουν να γίνει σουτ από το ύψος της γραμμής. Απαράδεκτο. Το 1-2 ξεκινά πάλι από την ίδια πλευρά, στα αριστερά. Ο Λιάβας εκ νέου βρίσκεται πιο ψηλά από την αμυντική γραμμή της ομάδας. Η διαγώνια μπαλιά τον φέρνει να «κυνηγά» τον παίκτη της Ξάνθης, πάνω στον οποίο πέφτει ο Μαρσιάλ, οδηγώντας σε αλλαγές σε όλα τα μαρκαρίσματα εντός περιοχής.
Η σέντρα βγαίνει, ο Σανιά με πλάτη προς τα πίσω δεν καταλαβαίνει ποτέ ότι έρχεται αντίπαλος στα νώτα του -άρα φταίει- και έχουμε το 1-2. Από εκεί και έπειτα, ο Παναιτωλικός «λύγισε» κάτω από τα «πρέπει» και το άγχος του, βγήκε και μία κάποια ελαφριά κόπωση και μοιραία δεν πάτησε… περιοχή.
Πρόθεσή μου ήταν να σχολιάσω σε αμιγώς ποδοσφαιρικά πλαίσια. Άποψή μου ότι η ομάδα θέλει δουλειά και περισυλλογή (ήταν το σωστότερο σχόλιο που διάβασα στο Facebook, την ενστερνίζομαι απόλυτα). Σχόλια που είχαν να κάνουν με τις αλλαγές στο ρόστερ συγκριτικά με πέρυσι τα βρίσκω επιεικώς αστεία. Το μόνο δίκαιο το δίνω σε όσους μιλούν για αχρείαστη απομάκρυνση Μαρινάκη και Τσοκάνη. Για τους υπόλοιπους δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Ο Μάζουρεκ ήδη παρακολουθεί την ομάδα μέσω Internet, νοσταλγώντας το Αγρίνιο, καταπώς φαίνεται από το Instagram του.
Τέλος, θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά της Θύρας 6 για την υποστήριξή τους καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα αλλά και για τη στάση τους στο τέλος. Χειροκρότημα. Εν αντιθέσει με άλλους «Παναιτωλικάρες» που αποχωρούσαν κακήν κακώς σιχτιρίζοντας.
Υ.Γ. 1: Αναγκαστική η αλλαγή Γιοβάνοβιτς. Η γενική προσέλευση (2.200 εισιτήρια) λίγο πολύ αναμενόμενη. Στα ίδια με πέρυσι θα κινηθούμε, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Υ.Γ. 2: Να είμαστε ακριβολόγοι. Έχει τεθεί ένα πλάνο τριετίας. Όποιος θέλει να στηρίξει στηρίζει με την παρουσία του στο γήπεδο. Έχει τεθεί ο στόχος της Ευρώπης επίσης. Η ομάδα οφείλει να στηρίξει το στόχο της. Και οικονομικά (ο κόουτς μίλησε για «ανέβασμα» του μπάτζετ) και επικοινωνιακά και αγωνιστικά. Τα τρία νέα γήπεδα στο Emileon ένα κάποιο όραμα και διάθεση στήριξης το δείχνουν. Δε σταματά τίποτα εκεί όμως.
Υ.Γ. 3: Έχει δρόμο ακόμα… Καλό σας μήνα!
