Από τη στιγμή που τα «καναρίνια» έχουν επιλέξει τον μοναχικό δρόμο της μη απόκτησης δανεικών, θα υπάρχουν και δυσκολίες στο «μέτωπο» της εγχώριας αγοράς Μεταγραφικός «πυρετός» επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στον Παναιτωλικό (Γιοβάνοβιτς, Ντάλσιο, Μιμίτο, Κνετ) και κοινός παρανομαστής όλων είναι πως προέρχονται από το εξωτερικό.
Κάτι που σε πρώτη ανάγνωση αντιτίθεται στην πρόθεση που διατυπώθηκε πρόσφατα στο Αγρίνιο για ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου, μετά την απόφαση για αποχώρηση των Κυριακίδη, Μαρινάκη, Χαντάκια. Άλλωστε οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν πως κάτι ανάλογο αποτελεί και επιθυμία του Λουίς Κάστρο, ο οποίος θέλει στα αποδυτήρια παίκτες που να ξέρουν που παίζουν και τι απαιτήσεις υπάρχουν.
Ωστόσο αν κοιτάξουμε πίσω από την κουρτίνα θα δούμε πολλές αντικειμενικές δυσκολίες στο εγχείρημα των «κυανοκίτρινων» και για αυτό παρατηρείται η σχετική καθυστέρηση. Η κυριότερη όλων είναι η πάγια θέση τους να μην αποκτούν δανεικούς από τους «εγχώριους μεγάλους». Πρόκειται για ένα «τίμημα» που… πληρώνουν τα «καναρίνια», τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Το γιατί είναι προφανές. Με την μορφή του δανεισμού άλλες ομάδες ενισχύονται με ομολογουμένως καλούς παίκτες και σε πολλές περιπτώσεις τα συμβόλαιά τους καλύπτονται από τον «μεγάλο» που προέρχονται, αφού κακά τα ψέματα οι «μικρομεσαίοι» δεν μπορούν να φτάσουν σε αντίστοιχα κασέ.
Υπό αυτές τις συνθήκες μικραίνει «αισθητά» η «δεξαμενή» Ελλήνων που μπορούν να φτάσουν στο Αγρίνιο. Π.χ. ποιος από τον Παναιτωλικό δεν θα ήθελε τον Δημήτρη Χατζηϊσαϊα; Ας μην γελιόμαστε. Το παράδειγμα του 27χρονου στόπερ είναι τυχαίο, αλλά άκρως ενδεικτικό. Ελληνας, σε καλή ηλικία και πολύ καλός παίκτης. Όμως τα «καναρίνια» βαδίζουν σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι και δεν παρεκκλίνουν ούτε εκατοστό. Ούτε ακόμη και για παίκτες που δύναται να χαρακτηριστούν ως «ρεζέρβες» ή «επιπλέον λύσεις». Μάλιστα είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες του γκρουπ των «μικρομεσαίων» που δεν έχει δανεικό από τους «μεγάλους», με το οποιοδήποτε καθεστώς.
Υπό αυτές τις συνθήκες η μεταγραφική τους τακτική είναι ξεκάθαρη και σε ότι αφορά το γηγενές στοιχείο έχουν μόνο δύο δρόμους να ακολουθήσουν. Να στραφούν σε ελεύθερους ή στις ακαδημίες τους. Στο σκέλος των «φυτωρίων» γίνεται εξαιρετική δουλειά και από πέρσι προωθούνται πολλά νέα παιδιά. Αλλά δεν γίνεται κάθε «φουρνιά» να είναι πετυχημένη, ενώ και πάλι παρατηρούνται περιπτώσεις πιτσιρκάδων που αντί τον Παναιτωλικό επιλέγουν την Κ17 ή Κ20 κάποιου «μεγάλου». Το δέλεαρ και εδώ είναι για εκείνους μεγάλο, κάτι που εκτινάσσει αισθητά τον βαθμό δυσκολίας. Όσο για τους free agent, πολλές φορές απαιτείται υπομονή.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν πως το εγχείρημα ενίσχυσης του ελληνικού στοιχείου, μόνο απλό και εύκολο δεν είναι. Όχι για όλους, αλλά για μία ομάδα όπως ο Παναιτωλικός με συγκεκριμένη τακτική ίσων αποστάσεων και μη απόκτησης δανεικών. Είναι το «τίμημα» για να την ακολουθήσει.
ΠΗΓΗ: gazzetta.gr
