Κάθε χρόνο, η περίοδος από τη Μεγάλη Παρασκευή (ημέρα μνήμης των 120 μαρτύρων) ως και την 1η Μαΐου, θα μπορούσε να είναι μια περίοδος ιστορικής αναμόχλευσης, μνημόνευσης, έρευνας και κριτικής ενασχόλησης με την πολιτική ιστορία της πόλης σε σχέση και με τις γενικότερες ιστορικές εξελίξεις που συντελέστηκαν στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Γράφει ο Λεωνίδας Φραγκούλης – Αρχιτέκτων
Υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος με το Ανυπότακτο Αγρίνιο
Την Πρωτομαγιά του 1936 καπνεργάτες στην Θεσσαλονίκη, διεκδικώντας το αξιοβίωτο, πέφτουν νεκροί. Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει τον Επιτάφιο. Πολύ σημαντικές στιγμές… Στην πόλη μας, μιά σειρά από ερωτήματα παραμένουν αιωρούμενα, αναζητώντας απαντήσεις η τουλάχιστον προσπάθειες ερμηνευτικών προσεγγίσεων που θα επιχειρούσαν να φωτίσουν, όχι μόνο το ταξικό συγκρουσιακό περιβάλλον της εποχής, αλλά όλα τα ζητήματα υψηλής ιστορικής αξίας που μόρφωσαν τον τόπο μας στο διάβα των καιρών: Στο Αγρίνιο, την κατ’ εξοχήν καπνεργατική πόλη, ποιός ο απόηχος των γεγονότων της Θεσσαλονίκης τότε και τώρα; Ποιά η έρευνα σχετικά με την επίδραση που μπορεί αυτά να είχαν στις σκέψεις και ενδεχομένως στις αποφάσεις της καπνεργατικής δύναμης της ευρύτερης περιοχής; Υπάρχει δημόσια συζήτηση; Που και πως διεξάγεται, αν διεξάγεται;
Και το άλλο γεγονός, αυτό της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, πως αδελφοποιεί τις δύο πόλεις, που αντίστοιχα κι εδώ 120 μαρτύρησαν; Διερευνήθηκε ποτέ η πιθανή, έστω και σε συμβολικό επίπεδο, σχέση ανάμεσα στα δύο, τόσο κοντινά στον χρόνο, παρόμοια γεγονότα;
Πως γίνεται η διαχείριση της μνήμης σήμερα στην πόλη μας, όχι ως μνημοσυνολαγνεία, αλλά ως δυναμική πρόταση επαύξησης της γνώσης και της κατανόησης των τρόπων δημιουργίας διακριτής τοπικής ταυτότητας; Η απλά δεν γίνεται;
Πρότασή μας είναι η καθιέρωση, στα χρονικά όρια της περιόδου που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, της διεξαγωγής στο Αγρίνιο ενός διευρυμένου Συνεδρίου Πολιτικής Ιστορίας (όχι μόνο της τοπικής), με οργανωτική μέριμνα ενός Συνδέσμου ενδιαφερόμενων φορέων της πόλης αλλά και πολιτών. Ιδανικός χώρος διεξαγωγής θα ήταν οι καπναποθήκες Παπαστράτου (αν όχι οι παλαιές, λόγω των γνωστών κτιριακών προβλημάτων αλλά και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος που τις διέπει, σίγουρα οι νέες) στο κέντρο της πόλης, αλλά όχι μόνο. Υπάρχουν αρκετά εμβληματικά κτίρια στην πόλη, (κάποια απειλούνται από την εγκατάλειψη), που περιμένουν να «προσφερθούν» εκ νέου στην κοινότητα. Παράλληλα, διακτινισμένες εικαστικές εγκαταστάσεις, εργαστήρια ιστορικής εμβάθυνσης, οδοιπορικά βιωματικής επαφής σε χωράφια, τόπους μόχθου, χώρους συνάθροισης αλλά και κατοίκησης, θα μπορούσαν να πλαισιώνουν τις κεντρικές εργασίες του Συνεδρίου.
Όλα αυτά ίσως ακούγονται ανέφικτα και δευτερεύοντα σε καιρούς άτιμους και πλάνητες. Όμως, τουλάχιστον έτσι διαφαίνεται από την σχετική διεθνή εμπειρία (μουσεία πόλεων, βιωματικές προσεγγίσεις ιστορικών χώρων, κλπ), η διαχείριση της πολιτισμικής κληρονομιάς και του περιβάλλοντος εντός του οποίου αυτή παρήχθη, καθώς και της Ιστορίας ως κατασκεύασμα της συλλογικής μνήμης – όχι με όρους στατικής αναπόλησης, αλλά ως γενεσιουργού τοπικών ταυτοτήτων οι οποίες, με την σειρά τους, αντιστέκονται στον ολετήρα της παγκοσμιοποίησης – αποτελούν μια σαφή κατεύθυνση «ανάπτυξης» με ποιοτικά κριτήρια, γειωμένα στον Τόπο και όχι με μοναδικό κανόνα την μονεταριστική λογική χάραξης μονοδρόμων και αδιεξόδων.
agrinionews.gr
