Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι -που θα λέγαμε αν υπήρχε κάτι τέτοιο εδώ στους ιστότοπους όπου γράφουμε πια- και τα “ήθη και τα έθιμά μας” έχουν απολογισμό έναν νεκρό που αφήνει πίσω του ορφανά κι ένα κοριτσάκι που χαροπαλεύει από αδέσποτη σφαίρα.
Και η κουβέντα έχει ανάψει, στα “κοινωνικά δίκτυα” κυρίως, στην πραγματική ζωή όχι τόσο. Χρειάζονται αυτά τα έθιμα σε μια εποχή σαν την δική μας; Εκπροσωπούν κάτι, για παράδειγμα, τα χαλκούνια που ήταν ένα έθιμο που καθιερώθηκε ώστε να απωθούνται οι αλλόθρησκοι (μουσουλμάνοι και Εβραίοι για να είμαστε ακριβείς…) από τις λατρευτικές εκδηλώσεις των ημερών; Τι σημασία έχουν όλα αυτά την σημερινή εποχή;
Η αλήθεια είναι ότι κατά την σημερινή εποχή είναι δύσκολο να θέλει ο ορθόδοξος να διώξει με σπίθες τον αλλόθρησκο. Δηλαδή, μπορεί και να θέλει, αλλά δεν συντρέχει λόγος. Όπου υπάρχουν αλλόθρησκοι δεν φαίνεται να απειλούν τις λατρευτικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, κάπου αλλού ίσως…
Από την άλλη, ασφαλώς, δεν είναι μόνο τα χαλκούνια στο Αγρίνιο ή οι σαΐτες στην Καλαμάτα. Είναι κι όλο αυτό το μπάχαλο με τα φουρνέλα, τις κροτίδες, τις γουρούνες, τους δυναμίτες και άλλα πολεμοφόδια που για κάποιον τρόπο ρίχνουν μανιασμένοι άνδρες(κατά 99%) είτε στο χωριό είτε στην πόλη. Ο θόρυβος, ο τσαμπουκάς της έκρηξης έχει πλέον υιοθετηθεί και εκτός χριστιανισμού, στην άλλη δυνατή θεολογία της Ελλάδας, στον μηδενισμό και το “αντάρτικο πόλης” κυρίως από μπάχαλους και χαβαλέδες. Χθες στον Νέο Κόσμο και στην Γλυφάδα έγινε μια ακόμη “Ανάσταση” κόντρα στην χριστιανική από μπάχαλους που έριχναν βροχή από μολότοφ…
Τι μας λένε τα παραπάνω; Ότι τα “έθιμα” δεν είναι εδώ για να μένουν για πάντα, κάποια στιγμή εκφυλίζονται και τότε καλό είναι να παίρνει κάποιος την απόφαση και, είτε να τα βάζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον αξιοθέατου, είτε να τα καταργεί. Δεν είναι τυχαίο το κράξιμο που τρώει ο δήμαρχος Καλαμάτας που έσπευσε να υπερασπιστεί το έθιμο της περιοχής του, παρά την χαμένη ζωή. Ούτε είναι τυχαίο πως εκεί όπου υπάρχει κουλτούρα με “μπαλωθιές” ή με λεβέντικα δίκαννα που ρίχνουν στον αέρα(και σκοτώνουν), η αποδοκιμασία είναι μεγάλη.
Γενικώς η κουλτούρα των όπλων είναι στο στόχαστρο αν και κατά την άποψη του γράφοντος θα έπρεπε να είναι εξίσου και η γελοία επίδειξη θορύβου με τα εκρηκτικά. Αλλά ποιος να βγει να καταδικάσει τον θόρυβο στην Ελλάδα; Ελάτε τώρα, αν παράγει κάτι τούτη η χώρα αυτό είναι αγνός και μάγκικος θόρυβος. Από μαγαζιά, σπίτια, μηχανάκια, αυτοκίνητα. Είναι σαν εκείνη την περίπτωση με τον Κυμπουρόπουλο όπου όλοι τον συμπόνεσαν ως ανάπηρο αλλά σχεδόν όλοι θα του έκλειναν την διάβαση αν βιαζόταν!
Εν κατακλείδι, φέτος το φαινόμενο με τα εκρηκτικά και τα επικίνδυνα έθιμα ήταν πιο περιορισμένο στις εκκλησίες και τους δρόμους αλλά πιο έντονο σε διάφορα μαζικά δρώμενα ανά την χώρα, καθώς εντάσσονται στις τουριστικές ατραξιόν. Μερικές τέτοιες είναι σημαντικές, οι επικίνδυνες και οι εκφυλισμένες όχι. Ίσως έχει έρθει η εποχή να πανηγυρίζουμε κάπως αλλιώς στις Αναστάσεις μας, να βρούμε άλλους θορύβους από όπλα και εκρηκτικά. Ίσως σε αυτό να μπορεί να δώσει την λύση η Εκκλησία. Στο δικό της γήπεδο γίνονται όλα σε τελική ανάλυση.
Γ.Συμψηρής
