Ο βραβευμένος και διεθνώς αναγνωρισμένος Αγρινιώτης καλλιτέχνης , που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, ήταν το πρότυπο ενός αισθαντικού δημιουργού σ’ όλο το φάσμα της τέχνης και στοχαστής σ’ όλο το φάσμα της ύπαρξης.
Κι όλα αυτά «χωρίς να απέχω απ’ το πανηγύρι της γιορτής που είναι για μένα η Ζωή» όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Τον Ιούνιο του 2005, στην εφημερίδα «Εβδομάδα», δημοσιεύτηκε μια συνέντευξή του στον Βασίλη Τραπέτσα, ο οποίος του ζήτησε να απαντήσει σε μια σειρά ερωτήσεων που να αποκαλύπτουν την προσωπικότητά του και το έργο του. Απήντησε με την αλήθεια η οποία όπως λέει «είναι αυτή που σώζει κι αυτή που πληγώνει»
-κ. Παπαποστόλου, γεννηθήκατε ή γίνατε συνθέτης;
-Γεννήθηκα με την ευλογία του χαρίσματος και πορεύτηκα με το βάρος της ευθύνης για το τάλαντο που μου έδωσε η φύση κι ο Θεός. Η πρώτη σταγόνα ύδατος της τέχνης μου έσταξε, θαρρώ, ως η πρώτη αίσθηση ως απιδικό δάκρυ. Κυλά μέσα μας το ποτάμι της Τεχνης. Και τότε σου μένει μία και μόνη επιλογή: να το ακολουθήσεις. Εκείνη σε διαλέγει, σ΄ερωτεύεται και σε κάνει δικό της.
-Πως περνάει το αισιόδοξο μήνυμά σας στην αποξένωση των σύγχρονων ανθρώπων; Και τι λέει το μήνυμά σας;
-Όταν λογίζεσαι μόνο τον εαυτό σου, σου πρέπει δυστυχία. Δεν μπορούμε να πάρουμε χαρά με γλυκοψίθυρα ψέματα. Η χαρά είναι γέννα που εδράζεται στη ρίζα της αγάπης. Η χαρά χρειάζεται εσωτερική φάτνη για να ανθίσει. Μια ψυχή άχωρη δε φιλοξενεί τη χαρά. Κι όπως πολύ σοφά λέει το τραγούδι «τι να τη κάνω τη χαρά, χαρά σ’ αυτόν που την έχει». Βίωμα και όραμά μου: η αγάπη εν τη μουσική και η μουσική εν τη αγάπη.
Δηλαδή η μουσική σας δεν είναι για την προσωπική σας ευχαρίστηση αλλά και κοινωνική αποστολή;
-Την «τέχνη για την τέχνη» δε τη ξέρω. Την τέχνη μόνο για μένα δεν την ανέχομαι. Την τέχνη μόνο για τους άλλους δεν τη χαρίζω. Η δημιουργία είναι γέννα πληρώσεως και εκπληρώσεως εσωτερικού χρέους. Είναι η αυτόμολη υπερχείλιση συναισθημάτων και είναι αδύνατο κανείς να μη θέλει να τα διοχετεύσει στο κανάλι της συνάντησης με τον συνάνθρωπο.
-Οπότε, κε Παπαποστόλου, ποιοι μπορούν να είναι οι αποδέκτες της τέχνης σας;
– Κοινωνοί και αποδέκτες μπορεί να είναι όσοι δεν παραδόθηκαν στα γήινα δεσμά. Γιατί η Τέχνη έχει ονειρικό θρόισμα, όραμα, μεγαλείο και απαιτεί καθήλωση της μικροψυχίας μας. Μόνο ως άνω θρώσκων βιώνεις το μεγάλο έργο.
-Ως συνθέτης έχετε πλάσει ένα διεθνώς καταξιωμένο προσωπικό ύφος και ήθος. Ως άνθρωπος όμως συμπάσχετε με τις γύρω ανθρωπιστικές καταστάσεις. Να υποθέσω ότι περνάτε τις δικές σας συμπληγάδες ως ιδιαίτερα ευαίσθητη ψυχή;
-όταν γύρω μου αισθάνομαι φάλτσος στις παρτιτούρες των οριζόντων και βλάπτουν την ευταξία της αρμονικής μου αναζήτησης, έχω μόνο μια επιλογή: στην μέν μουσική να κλείσω τ’ αυτιά μου, στη δε ζωή να συμπονέσω και ν’ αγαπήσω ακόμη και τους φάλτσους όχι όμως το φάλτσο. Αν δε παύσουμε πνευματικά να είμαστε ζωντανοί-νεκροί, τότε και η τέχνη δεν έχει λόγο ούτε μπορεί να εκπληρώσει τον προορισμό της. Δε χρειάζεται από αδράνεια ή από συνήθεια να προσκυνάμε ένα είδωλο νεκρό.
-Ίσως γι’ αυτό από τις ιαχές των γηπέδων, ως παίχτης του Παναιτωλικού, περνούσατε τόσο εύκολα στις αρμονίες της ψυχής σας;
-Είναι αλήθεια αυτό, γιατί το ποδόσφαιρο το ξεκίνησα στα 17 μου χρόνια στην πρώτη ομάδα του Παναιτωλικού και στην ΓΕΑ ως δεκαθλητής στίβου καθώς και σε όλα τα σπορ της τότε εποχής.
Την αθλητική μου δραστηριότητα σταμάτησα στα 22 μου χρόνια, εκεί δηλαδή που ο αθλητής αρχίζει να φτάνει στην κορύφωσή του. Η απάντηση υπάρχει στην ερώτησή σας. Δεν κρύβω όμως την ωραία εμπειρία που είχα και τη διδαχή. Στην ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό βίωσα το ομαδικό πνέυμα, τον σεβασμό στον συμπαίχτη και τον αντίπαλο, τον σεβασμό στον κόσμο και το βαθύ αίσθημα ευθύνης. Εκεί έζησα έντονα το χειροκρότημα και τη διαμαρτυρία των φιλάθλων. Κοντά-κοντά η Μεγάλη Παρασκευή με την Ανάσταση. Η φυσική διαδρομή της Αγάπης!
-Έχετε γράψει όλα τα είδη μουσικής. Υπάρχει όμως ένα προβάδισμα στη θρησκευτική μουσική…
-Με βιώματα πηγαία άγγιξα το ιερό χώμα της Ορθόδοξης παράδοσης και τέχνης, όχι μόνο για να αντλήσω ο ίδιος δύναμη και γνώση, αλλά για να ζυμώσω τα στοιχεία αυτά με τον ιδρώτα μου και να τα πυρώσω με την ανάσα μου ως εργάτης της Τέχνης. Από Θεού άρχεσθε. Σαν η ψυχή σε βάθος πάει, ύψος μέγα της μέλλεται.
-Η Τέχνη πως πορεύεται σήμερα;
-Η παγκόσμια κοινότητα ζει μια πνευματική ξενοδουλία αμερικάνικου τύπου, απογυμνωμένη από κάθε όραμα, στόχο και προοπτική. Η ίδια μουσική που ακούγεται στην Κένυα ισχύει και για την Αυστραλία, την Αφρική και τη Γη του Πυρός. Αυτό το μονοσήμαντο σήμα ιδεών, αναζητήσεων τέχνης, πολιτισμού δεν μπορεί να ανατροφοδοτήσει τη μακρόχρονη παράδοση της υπάρξεως των ανθρώπων όπου γης. Και δεν οδηγεί πουθενά. Οδηγεί στον κατήφορο της καθομοίωσης. Σ’ ότι αφορά την Ελλάδα, ακούγεται από παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα να μη χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Κανείς όμως δεν επιχειρεί να διευκρινήσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητά μας. «Το των Ελλήνων όνομα μηκέτι του γένους αλλά και της διακονοίας» όπως είπε ο Ισοκράτης τον 4ο αίώνα π.χ. Ο καθορισμός αυτός είναι ίσως το πιο επείγον πρόβλημα της χώρας μας με δεδομένο τις πιεστικές ξένες παρεμβάσεις.
-Το Αγρίνιο σε τι πολιτιστικό επίπεδο βρίσκεται;
-Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις υψηλού πολιτιστικού επιπέδου, η αξιοποίηση των οποίων περνάει μέσα από την ενότητα και την αγάπη για τον τόπο. Πρέπει να γυρίσουμε ομόθυμα προς την Ανατολή με καθαρότητα και όραμα.
agriniopress.gr
