Παρασκευή, 29η Μαρτίου 2024  11:40 πμ
 
wm small
Τρίτη, 08 Ιανουαρίου 2019 19:18

Οδοιπορικό στον Εύηνο (φωτο)

Αν βρίσκετε το άρθρο ενδιαφέρον κοινοποιήστε το

Ένα οδοιπορικό στον Εύηνο, στις 2 Ιανουαρίου του νέου έτους, καταγράφει ο Γιάννης Ρουσόπουλος, παραθέτοντας και τις σχετικές φωτογραφίες από τα πανέμορφα τοπία της διαδρομής.

Αναφέρει:

Ήταν στις 2 Ιανουαρίου του νέου έτους (2019), πρόσφατα δηλαδή, όταν εκδράμαμε από το Μεσολόγγι, μικροί-μεγάλοι, παρέα 13 ατόμων, σε αναζήτηση νέων οριζόντων.

Διαλέξαμε μια ξεχασμένη γωνιά του τόπου μας, μια απ’ τις μικρές πατρίδες, όπου κυριαρχεί η φύση, αλλά και τα σημάδια του πολιτισμού των ανθρώπων. Κάναμε μια κυκλική πορεία 8χλμ συνολικά και στις δυο πλευρές του Εύηνου ποταμού.

Τα μισά από αυτά ανεβαίνοντας αντίθετα στη ροή, προς τα βόρεια και από την πλευρά της Ναυπακτίας. Τα άλλα μισά, επιστρέφοντας προς νότο, από την πλευρά του Θέρμου.

Το ποτάμι εκεί αποτελεί όριο των δύο Δήμων. Χαλαρά, ο κύκλος αυτός διαρκεί 4-4,5 ώρες.Οι φωτογραφίες ακολουθούν τη σειρά του οδοιπορικού.
Ο Εύηνος είναι στις μέρες μας ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ποτάμια της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Δεν είναι πολλά τα ποτάμια που έχουν κρατήσει τέτοιο βαθμό φυσικότητας, σε ένα περιβάλλον όπου τα πολιτιστικά στοιχεία της ζωής των ανθρώπων από το παρελθόν, παρά το απότομο ανάγλυφο, είναι διάσπαρτα παντού.

Με αφετηρία το Μεσολόγγι, αφού διασχίσαμε οδικώς τη διαδρομή ως το Θέρμο, κινούμενοι ανατολικά περάσαμε το χωριό Κάτω Χρυσοβίτσα και κατηφορίσαμε από βατό χωματόδρομο ως το ποτάμι, στον οικισμό Ντοσούλα.

Τέρμα τα οχήματα, παρκάρουν, από δω και πέρα πεζοπορία.

Η πεζογέφυρα που κρέμεται πάνω από το ποτάμι δεμένη από μεγάλα πλατάνια, τράβηξε την προσοχή των παιδιών της παρέας, τα οποία αμέσως ανέβηκαν και το διασκέδασαν. Αμέσως μετά, ανακάλυψαν πιο δίπλα το καρέλι.

Ένα κουτί κρεμασμένο πάνω από το ποτάμι με χοντρά συρματόσχοινα, όπως της γέφυρας, το οποίο με σύστημα τροχαλίας μπορεί και πηγαινοέρχεται στις δυο όχθες. Χωρούσε μέσα 3-4 επιβάτες. Πέρα-δώθε λοιπόν στο καρέλι, μικροί μεγάλοι το διασκέδασαν.

Σκέφτηκα, κοίτα τι σκαρφίζεται ο νους, προκειμένου να επικοινωνούν οι άνθρωποι, οι τοπικοί οικισμοί, εκατέρωθεν του ποταμού. Θυμήθηκα τον Κένταυρο Νέσσο στον αρχαίο αιτωλικό μύθο, τον περατάρη του Ευήνου, ο οποίος πείραξε τη σύζυγο του Ηρακλή Δηιάνειρα καθώς περνούσαν και εξόργισε το μυθικό ήρωα.

Περνώντας στην απέναντι όχθη πατήσαμε τη γη της Ναυπακτίας, δίπλα στον οικισμό Απάνω Κάμπος, που ανήκει στην κοινότητα Στράνομας. Το χωριό είναι 4-5 χλμ ψηλότερα, στο βουνό.

Οι μικροί, παράπλευροι στο ποτάμι κάμποι, παρείχαν πλούσιους φυσικούς πόρους στους ανθρώπους και κατοικούνται από την αρχαιότητα. Η πορεία μας συνεχίστηκε για 2 περίπου χλμ σε δασικό δρόμο δίπλα στην κοίτη.

Τα πλατάνια υποκλίνονταν στα γαλαζωπά νερά του ποταμού. Οι Ίριδες είχαν ήδη ανθίσει, παρά το καταχείμωνο, φωλιασμένες σε πρανή που δεν εκτίθενται στη παγωνιά.

Σύντομα φτάσαμε στο επίπεδο μεγάλο άνοιγμα στα Διπόταμα. Εκεί δηλαδή που σμίγουν δυο ποτάμια.

Ο Εύηνος με τον μεγαλύτερο παραπόταμό του, τον Κότσαλο. Ο τελευταίος κατέρχεται από την καρδιά της Ναυπακτίας, στην περιοχή των χωριών Άνω Χώρα, Κρυονέρια, Αμπελακιώτισσα και εκεί πάνω ονομάζεται Κάκαβος.

Ένας νερόμυλος ερειπωμένος έστεκε στα δεξιά μας. Ήταν ο κοινοτικός μύλος της Στράνομας, που επί αιώνες άλεθε τους καρπούς που παρήγαγαν οι πεζούλες των γύρω οικισμών.

Οι πεζούλες έχουν πολλές δεκαετίες εγκαταλειφθεί και σήμερα έχουν καλυφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από πυκνή βλάστηση. Διακρίναμε την κάλανη του μύλου(το κυλινδρικό σιφώνι που έριχνε το νερό στη φτερωτή). Από πάνω του διακρίνονταν το υδραύλακο που εξέτρεπε στη δέση το νερό από τον Κότσαλο, διατηρούσε την υψομετρική διαφορά και το οδηγούσε στην κάλανη.

Ο Κότσαλος ήταν εμπόδιο κάθετο στο δρόμο μας. Πως θα περνούσαμε απέναντι;

Οι παλιότεροι όμως είχαν προνοήσει. Άλλη μια πεζογέφυρα μπροστά μας. Τη θυμόμουν ετοιμόρροπη, εγκαταλελειμμένη. Ω! τι έκπληξη, τη βρήκαμε καινούργια, ανακατασκευασμένη όπως έμαθα, με πρωτοβουλία του Δήμου Ναυπακτίας και της τοπικής κοινότητας. Ένας δεύτερος νερόμυλος στέκει σε μικρή απόσταση μετά την πεζογέφυρα, διόφθαλμος. Δηλαδή διπλός, με δύο φτερωτές/μυλόπετρες.

Φαίνεται, κάποτε θα είχε κίνηση εδώ και θα εξυπηρετούσε δυο αλέσματα ταυτόχρονα. Ιδιωτικός μύλος, ανήκει στην οικογένεια Πυλαρινού από τον Πλάτανο Ναυπακτίας και το κτίριο σήμερα σώζεται σε καλή κατάσταση.
Μικρά χωράφια, μάντρες/σύνορα χωραφιών με ξερολιθιές και το μονοπάτι ελίσσονταν ανηφορικά πάνω από τα Διπόταμα.

Ο Εύηνος βορειότερα κυλά μέσα σε στενωπό με βράχια, οπότε αυτά έπρεπε να παρακαμφθούν, ανεβαίνοντας τη ράχη 250-300μ ψηλότερα υψομετρικά.

Το μονοπάτι εδώ εξαιρετικό, χτιστό με ξερολιθιές σε κάποια τμήματα, ανηφόριζε με ελιγμούς. Η σχεδίασή του όπως παρατήρησα ήταν τέτοια, ώστε να επιτρέπει την έλευση καραβανιού φορτωμένων ζώων, μεταφορικό μέσο κάποτε.

Φτάσαμε σε αυχένα με μεγάλη θέα και κάναμε μια στάση για φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε ανάμεσα σε συστάδες με αιωνόβιες αριές και βελανιδιές, όπου στα απόσκια οι λειχήνες και τα βρύα έντυναν τους κορμούς και οι δρυοφτέρες κρέμονταν σαν διάκοσμος.

Το άγνωστο ξωκλήσι που συναντήσαμε είχε τη φθορά του χρόνου και ο τοίχος της βόρειας πλευράς του ήταν ετοιμόρροπος. Αριστερά της εισόδου του ναού, ο λάκκος από τους λαθρανασκαφείς που έψαχναν για λίρες, απηχούσε την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Η γέρικη βελανιδιά στην αυλή του ναού ήταν το ιερό δέντρο.
Το δέντρο του Αγίου/ας και δεν το έκοβε ποτέ κανείς. Σκέφτηκα, κατάλοιπο κι αυτό από την αρχαιότητα. Τα ιερά δέντρα των Ακαρνάνων ήταν οι γέρικες βελανιδιές.

Πολιτισμική ώσμωση και συνέχεια. Παρά το «δια της επιβολής» κάποιες φορές στην ιστορική πορεία, η ακούσια ακολουθία ηθών κι εθίμων στις συνειδήσεις των λαών είναι πιο ισχυρή.

Μπροστά μας στη συνέχεια η πλαγιά ήταν πιο απότομη. Από τα πρανή του βουνού φαινόντουσαν οι λεγόμενες σάρες ή χαλιάδες που κατρακυλούσαν ως το ποτάμι.

Έπρεπε αναγκαστικά να περάσουμε κάθετα στην πορεία τους. Η παρέα μας αποτελούνταν από μη έμπειρους ορειβάτες. Οφείλαμε να είμαστε προσεκτικοί. Φτάνοντας εκεί διαπιστώσαμε ότι ένα κομμάτι γης είχε κατρακυλήσει σε παλαιότερη τοπική κατολίσθηση και το μονοπάτι είχε εξαφανιστεί. Διαλέξαμε τόπο ανηφορικά, σχετικά βατό με προσοχή και περάσαμε το εμπόδιο.

Ευτυχώς ήταν μικρό μήκος. Στη συνέχεια, περάσαμε με βατή ομαλή πορεία δασωμένη πλαγιά και ρεματιά και αντικρίσαμε μπροστά μας την επιβλητική τοξωτή γέφυρα της Αρτοτίβας.

Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και καλοδιατηρημένα μεγάλα μονότοξα γεφύρια στη χώρα μας. Κουβαλάει στη ράχη του πλούσια ιστορία. Χτίστηκε πριν 530 χρόνια, περί το 1490, περίοδος ενετοκρατίας στην περιοχή.

Έλεγχε στρατηγικά το δρόμο από τη δύση και τα κάστρα της (Βόνιτσα, Δραγαμέστο, Ναύπακτος), προς την ορεινή ενδοχώρα της Ναυπακτίας. Κομβικό σημείο το γεφύρι για χιλιάδες οικογένειες κτηνοτρόφων, που κάθε χρονιά μετακινούνταν από και προς τα χειμαδιά τους, προς τις πεδιάδες του Ευήνου και του Αχελώου.

Στρατοί, αγωγιάτες, έμποροι και διαβάτες, άφησαν τα χνάρια τους στη ράχη του. Αφού καταλύσαμε για λίγο στις μεγάλες κροκάλες της κοίτης, πήραμε το κολατσιό που είχαμε στα σακίδιά μας και επιστρέψαμε, βαδίζοντας από το δασικό δρόμο που διατρέχει την βουνοπλαγιά στη δυτική όχθη, ψηλότερα λίγο από το ποτάμι.

Στο δρόμο της επιστροφής προς το Μεσολόγγι σκεφτόμουν πως θα είναι ο τόπος αυτός σε λίγα χρόνια.

Ένας μεγάλος αριθμός από μικρά υδροηλεκτρικά φράγματα ετοιμάζεται και σύντομα οι μπουλντόζες θα μπουν στο ποτάμι και σε κάθε μεγάλο παραπόταμο.

Θα παράγουν ρεύμα βαμμένο με το αίμα της φυσικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς, που θα σφαχτεί ως Ιφιγένεια στο βωμό των κερδών κάποιων και στην ικανοποίηση της νεο-γερμανικής αποικιοκρατίας.

Και θα ‘ναι τόσο κόκκινο αυτό το αίμα, ώστε δεν πρόκειται τα ποτέ τα ευρώ των επιδοτήσεων να το πρασινίσουν και να το ξεπλύνουν!

e-nafpaktia.gr

Διαβάστηκε 2227 φορές
Ακολουθείστε το AitoloakarnaniaBest.gr στο Google News
Συντακτική Ομάδα του AitoloakarnaniaBest.gr

Καθημερινή ενημέρωση με οτι καλύτερο συμβαίνει και ότι είναι χρήσιμο για τον κόσμο στην Αιτωλοακαρνανία. Σε πρώτο πλάνο η ανάδειξη του νομού, ως φυσική ομορφιά, πολιτισμικές δράσεις, ιστορικά θέματα, ενδιαφέροντα πρόσωπα και ομάδες και οτι άλλο αξίζει να αναδειχθεί.