Το νέο ότι το δρώμενο θα γίνει ενισχύονταν μέρα με μέρα.Μαζί με αυτό το βαριεστημένο ερώτημα που γίνονταν είτε εκ συνήθειας είτε λόγω καφενειακής νοοτροπίας: «Γιατί 5 το πρωί;Ποιος θα πάει να το δεί; »

Η απάντηση ήταν πολύ απλή και συντριπτική. Η Πλατεία σχεδόν γέμισε. Και γέμισε με αξιώσεις την ίδια μέρα μνήμης πλάι στα Χαλκούνια και τους Επιταφίους της Μ.Παρασκευής.  Μάλιστα ο κόσμος που ήρθε ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος, υπήρχε απόλυτη ησυχία, χωρίς χαχανίσματα και κινητά να χτυπάνε. Αποτυπώθηκε η πάγια ανάγκη της πόλης να θυμηθεί.

Βέβαια όταν  τα 10 λ του άρτια οργανωμένου δρωμένου τελείωσε, ο κόσμος δεν έφυγε: Φάνηκε να ήθελε κι άλλο, έστω 5 λεπτά, ίσως άλλο τόσο ακόμα. Δεν πειράζει όμως.Το συνοπτικό εξασφαλίζει και την άρτια οργάνωση πόσο μάλλον όταν υπάρχουν 80 συμμετέχοντες.

Ως προς το καθε αυτό δρώμενο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου: Προσπάθησε  να αποδώσει το νόημα της σημερινής ημέρας ως προς την ιστορική μνήμη. Στην ουσία στηρίχθηκε, όπως επισήμανε ένας φίλος,  στην παραλλαγμένη ατάκα του Lorca «Πέντε η ώρα που χαράζει»( βραδιάζει έλεγε ο Lorca, δείτε εδώ).

Το δρώμενο τόλμησε, γιατί δημόσιο δρώμενο για τους 120 και τη Μ.Παρασκευή δεν υπήρχε, πέρα από τη  σχολική  παράσταση  του 2ου Λυκείου Αγρινίου το 2002 ( δείτε ΕΔΩ ).  Ως προς το περιεχόμενο δεν κινήθηκε στη σφαίρα της ρεαλιστικής απεικόνισης. Προτίμησε να τα ακουμπήσει νοητά μέσα από τον κόσμο του συμβολισμού, όπως ακριβώς ίσως ακουμπά το θέμα και το υπάρχον μνημείο των 120.  Σίγουρα όμως μπορεί να καταταχθεί στις μετρημένες τολμηρές κινήσεις στην πόλη αυτή. Και έβαλε το λίθο για μία συνέχεια.

Λ.Υ.

agrinionews.gr