Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, μόνο το 2014, έφυγαν από τη χώρα 106,8 χιλιάδες νέοι. Συνολικά, τα χρόνια της κρίσης, έφυγαν από την Ελλάδα 427.000 μορφωμένοι νέοι για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, στην Ελλάδα ζουν ήδη 577.000 νόμιμοι μετανάστες από 150 χώρες.
Αν οι νέοι που έφυγαν κάνουν οικογένεια και γεννήσουν δύο παιδιά ο καθένας, και, αν οι νόμιμοι μετανάστες γεννήσουν δύο παιδιά ο καθένας (αν και ο δικός τους δείκτης είναι πολλαπλάσιος) σημαίνει ότι η Ελλάδα έχασε έναν πληθυσμό 1.281.000 Ελλήνων, την ίδια ώρα που αποκτά έναν πληθυσμό 1.731.000 αλλοδαπών.
Χοντρικά βέβαια. Στην πράξη, όλα θα είναι διαφορετικά, προς το επαχθέστερο φυσικά. Γιατί τα νούμερα που αναφέραμε, θεωρούν Έλληνες (δηλαδή Ελληνικής παιδείας) εκατοντάδες χιλιάδων άλλων μεταναστών που πολιτογραφήθηκαν μαζικά σε προγενέστερους καιρούς, όχι πολύ μακρινούς από σήμερα.
Η αναφορά σ’ αυτό το “ευαίσθητο” στοιχείο δεν έχει να κάνει με οποιοδήποτε γνωστό αίσθημα κατά των ξένων, έχει όμως να κάνει με τον ορατό πια κίνδυνο βίαιης αλλοίωσης του πολιτιστικού status. Που σημαίνει πρακτικά, ότι “δε μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα”. Άλλα λέει ο ένας πολίτης, άλλα καταλαβαίνει ο άλλος…
Σ’ αυτό το αδιαμφισβήτητο σκηνικό κάθε απόπειρα να εμπνευστούν πολιτικά οι μάζες από ένα νέο πολιτικό κόμμα ή ν’ ακολουθήσουν έναν νέο πολιτικό ηγέτη σε μια εθνική προσπάθεια επανίδρυσης του κράτους, είναι εξ ορισμού μια ουτοπία. Το μόνο που αντιλαμβάνεται o πολύς κόσμος σε πολιτικό επίπεδο, είναι “τι μου δίνεις, τι σου δίνω”. Ένα χαρτί νομιμοποίησης αρκεί για την συναλλαγή, ακόμα κι αν είναι η νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου κτίσματος. Εκεί εξαντλείται η πολιτική σκέψη της πλειοψηφίας. Αυτό που θέλει να πάρει ο εν λόγω πολίτης, άμεσα ή έμμεσα, είναι χρήμα, κι αυτό που έχει να δώσει, είναι η ψήφος. Η οποία, υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν είναι φυσική, αλλά δοτή. Που σημαίνει σφετερισμό της Δημοκρατίας. Είναι ωστόσο μία συνήθης πια και πολύ βολική συναλλαγή για κάθε έξυπνο ψηφοφόρο που “δεν του καίγεται καρφί” για την Ελλάδα, ακόμα κι αν πρόκειται να γίνει “καπνός κι αντάρα”.
Λοιπόν, η επανεκκίνηση της Οικονομίας ενός οιουδήποτε κράτους, μετά από την οκταετή καθίζηση που υπέστη, προϋποθέτει έναν αμιγή πληθυσμό, ψυχικά (δηλαδή πολιτισμικά) ενωμένο. Αυτό είναι βασικός όρος της Πολιτικής Οικονομίας.
Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να διακρίνουμε ότι τα μνημόνια και η άγρια φορολογία ωχριούν μπροστά στο πρόβλημα της ορατής πλέον και βίαιης πολιτισμικής αλλοίωσης του πληθυσμού. Η κοινωνία δεν έχει ψυχικά αποθέματα, δεν έχει μπούσουλα, δεν έχει αυτοπεποίθηση, ούτε αυτοεκτίμηση, έφτασε στην ολική παραίτηση, είναι ένα σώμα σε κώμα. Όσοι ατομικά σε πείσμα των καταστάσεων επιχειρούν να διατηρήσουν ζωντανή την θετικότητά τους, πολύ γρήγορα φτάνουν στη ματαιότητα. Ό,τι και να κάνει ο καλύτερος και ο εξυπνότερος πολίτης αυτής της χώρας, ας πούμε στο επιχειρείν, προσκρούει πάνω σε αόρατους τοίχους και “τρώει τα μούτρα του”. Οι επενδύσεις που εξ αντανακλάσεως αναμένονται για να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, άρα και των ασφαλιστικών ταμείων, άρα και των συντάξεων, δεν θα γίνουν, δεν θα γίνουν ποτέ.
Η χώρα μαραζώνει μέρα τη μέρα. Βυθιζόμαστε αργά σε μια κινούμενη άμμο… Είναι ζήτημα χρόνου να γίνουμε Βενεζουέλα, σίγουρα δε, χειρότερα κι απ’ αυτήν…
Με λίγα λόγια, η πολυπόθητη επανεκκίνηση της Οικονομίας δε μπορεί να γίνει, αν δεν γίνει η ανυπολόγιστη ακόμα επανεκκίνηση της κοινωνίας. Αλλά, δυστυχώς, η επανεκκίνηση της κοινωνίας περνάει μέσα από την επιστροφή των μεταναστών στον τόπο καταγωγής τους ή την γρήγορη αφομοίωσή τους από τον τοπικό πληθυσμό. Όταν η κοινωνία γίνει “ένα σώμα, μία ψυχή”, τότε η Οικονομία μαθηματικώς θα επανακάμψει.
Επειδή όμως η επιστροφή των μεταναστών στη χώρα τους αποκλείεται, η δε προώθησή τους σε άλλες χώρες προορισμού αφορά μόνο τους εκλεκτούς εξ αυτών, μένει μόνο η γρήγορη αφομοίωση των εσχάτων από την καθημαγμένη Ελληνική κοινωνία. Θα είναι προφανώς μια αφομοίωση που δεν θα γίνει ανώδυνα. “Θα δώσουμε και θα πάρουμε” για να ολοκληρωθεί. Αυτό λέει ο φυσικός νόμος.
Αυτό που θα δώσουμε, είναι πολύ κι αυτό που θα πάρουμε είναι λίγο. Έτσι γίνεται πάντα σε μία συγχώνευση λαών και πολιτισμών. Στο τέλος, οι παλιοί Έλληνες, μαζί με τους νέους, θα φτιάξουν κάποια νέα χώρα, την ταυτότητα της οποίας μπορούμε να φανταστούμε, όχι όμως και να προσδιορίσουμε, θα είναι ένα νέο και απρόβλεπτο μείγμα φυλών, θρησκειών και πολιτισμών. Δεν θα διαφέρει δε σε τίποτε από τις χώρες που νομίζαμε ως τώρα ότι αφήσαμε πίσω… Ελληνική χώρα πάντως δεν θα είναι.
άρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο agriniovoice.gr
